Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

Το απέραντο Γαλάζιο... της Μήθυμνας


Καστροστεφανωμένη, όμορφη, ολάνθιστη, δροσάτη,
νωχελικά αφήνετε στου Ήλιου τα φιλιά,
κι αναριγά ναζιάρικα στης θάλασσας το χάδι
καθώς μες το γαλάζιο της την έχει αγκαλιά.

Ένα γαλάζιο απέραντο, που όσο κρατά το μάτι
απλώνεται ,λες και ζητά να βρει τον ουρανό,
κι ένα γινόνται και τα δυο στου ορίζοντα τα βάθη
αδερφωμένα : ουρανός και θάλασσας νερό.

Ένα γαλάζιο σύνολο που τελειωμό δεν βλέπεις,
γεμάτο απ’ ανθάκια κάτασπρα, των γλάρων τα φτερά,
ένα γαλάζιο, που ξεχνάς ότι καημό κι αν έχεις
και θα ’θελες, γλάρος κι εσύ, μέσα του να πετά.

Αυτό ήταν που μάγεψε το πρώτο μου το βλέμμα,
όταν το πρωτ’ αντίκρισα, νιός τότε, μια φορά,
κι αναρωτήθηκα με μιας: αλήθεια είναι ή ψέμα,
Η Φύση να’φτιασε ποτέ μια τέτοια ομορφιά !!!

Τα χρόνια πέρασαν μα στη ψυχή μου πάντα μένει
αξέχαστη, υπέροχη η πρώτη αυτή ματιά
κι αναγαλλιάζει την καρδιά, κει μέσα πουν’ κλεισμένη
κι ας γέμισαν, αλίμονο, με χιόνια τα μαλλιά.
.
Θ.Σ.Μ. Μήθυμνα 01/05/2009