Η απάντησή μου ακολουθεί...
Τι με κοιτάς ;......
Το ξέρω σε τρομάζουνε τα άσπρα μου μαλλιά,
Τα χρόνια που στη πλάτη μου σηκώνω,
Αλλά μη νοιάζεσαι και πάψε πια να απορείς .
Ότι κι αν έχω κάνει ως τώρα στη ζωή,
Διόλου δεν μετανιώνω
Ότι κι αν έκανα το πίστεψα πως ήτανε σωστό
Και πάντα πρόσεχα κανέναν να μη βλάψω .
Το αν γλεντούσα τη ζωή μου, τι μ’ αυτό ;
Αλήθεια, τίποτα δεν σκέφτομαι απ’ όλ’ αυτά ν’ αλλάξω .
Λεν , σα γεράσεις, καλό είν’ να συμμαζευτείς .
Μα πες μου πότε συ θα πεις πως είσαι γέρος ;
Σαν στο καθρέφτη το άσπρο σου κεφάλι δεις
Ή όταν δίπλα σου περνά, δίχως να σ’ ακουμπά ο έρως ;
Όταν τα εγγονάκια σου φωνάζουνε <Παππού !>;
Ή όταν μέσ’ το τραμ όλοι σου δίνουν θέση ;
Ε ! Όχι ! Τα γεράματα δεν φαίνονται μ’ αυτά
Αλλά στο πόσο η καρδούλα σου αντέχει..
Άκου λοιπόν . Εγώ στο λεω καθαρά,
Άσε τα μάτια σου. Δεν βλέπουν την αλήθεια !
Όσο τρελά στο στήθος η καρδιά σου θα χτυπά,
Τα γηρατειά για σένα θά’ ναι παραμύθια .
Γέρος θα είσαι μονάχα αν το θέλησες εσύ !
Άσε λοιπόν τα χρόνια κι ας περνάνε,
Γλέντα με ξενοιασιά μέχρι την ύστατη στιγμή .
Τα γηρατειά άστα σ’ αυτούς , ζηλεύουνε
Γι’ αυτό και σε κοιτάνε .-
