Εν Ελλάδι 2010

Ότι τα πράγματα εδώ δεν πάνε κατ’ ευχήν
σαφώς δεν πρέπει νά ’χουμε καμιά αμφιβολία.
Θα χρειαστούμε φαίνεται τον αναμορφωτήν
που μας τον επιβάλουνε από την Εσπερία .
(παρ’ όλου ότι λέγαμε πως πάμε προς τα μπρος)

Πρόβλημα όμως σίγουρα γεννάται τώρ’ εδώ,
όλα οι αναμορφωτές τα κάνουν ιστορία.
Μεταρρυθμίσεις μας ζητούν χωρίς καμιά αιδώ
και όλα τα αλλάζουνε με τρομερή μανία!
(ασχέτως τι θα υποστεί ο δύσμοιρος Λαός)

Που το ’βρανε κι ολημερίς θυσίες μας ζητούν;
Μας λένε : τι τις θέλετε τις τόσες σας νησίδες;
Πουλήστε λίγες απ’ αυτές και σίγουρα αρκούν
να ξεχρεώστε. Ειδ’ αλλιώς μην έχετε ελπίδες.
(απρόσμενη βοήθεια δεν στέλνει ο Θεός)

Ξεχάστε τους χονδρούς μισθούς, δεν κάνουνε καλό,
επίσης τις απίθανες και παχυλές συντάξεις.
Δουλέψτε περισσότερο , δεν κάνει δα κακό!
Πρέπει το γενικό καλό , φίλε μου , να κοιτάξεις.
(δεν θέλει απαιτήσεις σήμερα ο καιρός)

Ξέχασε όσα ήξερες! Είναι επιβλαβής
η τόση καλοπέραση. Μην έχεις απαιτήσεις!
Μη στέρξεις και στη καλοπέραση να είσ’ επιρρεπής.
Την ευτυχία σου αλλού κοίταξε να ζητήσεις .
(αν πράγματι λογίζεσαι πως είσαι συνετός)

Γλυκαίνονται στο... κόψιμο και κόβουν ότι βρουν
μισθούς και επιδόματα ως και υπερωρίες
και προσπαθούν αδιάκοπα όπως κι όσο μπορούν
να μας αλλάξουν τα μυαλά με νέες θεωρίες.
(που θα μας σώσουν γρήγορα και θα μας πάνε μπρος...;)

Έτσι θε να μας... σώσουνε οι αναμορφωτές,
που το... καλό μας θέλουνε, χωρίς αμφιβολία
κι όταν μας... ξεζουμίσουνε, με τσέπες φουσκωτές
θε να γυρίσουν οι... φτωχοί πίσω στην Εσπερία
(αδιάφοροι αν θα θρηνεί πίσω τους ο Λαός)

Θ.Σ.Μ.-Αθήνα.- 04/2010

Το αθάνατο κρασί

"Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του εικοσιένα ",
όπως μεθύσανε μ’ αυτό εκείνο το καιρό
κι ορμήσανε σαν αετοί τα νιάτα οργισμένα ,
στης λευτεριάς τον άνισο μα ιερό χορό !
---
Και το σαράντα μέθυσαν πάλι τα παλικάρια ,
μ’ αυτό το ίδιο ,το γλυκό , της δόξας το ποτό
και μέσ’ τη μάχη ρίχτηκαν σαν νά’ τανε λιοντάρια ,
τη Χώρα να γλιτώσουν απ’ τον ύπουλο εχθρό !
---
Είναι δυο παραδείγματα που πρέπει να θυμάται
το κάθε Ελληνόπουλο , εδώ τη μέρ’ αυτή ,
αν θέλουμ’ η Πατρίδα μας ποτέ να μη φοβάται
πως θα βρεθ’ απροστάτευτη σε δύσκολη στιγμή !
---
Είν’ η Ελλάδα μας μικρή , μα ή καρδιά που έχει
είναι καρδιά Ελληνική , αδούλωτη καρδιά ,
που μέσα της αμόλευτο ζεστό το αίμα τρέχει
και δεν τη σκιάζει τίποτα , καμιά τρικλοποδιά .
---
Τώρα όμως που τη χτυπά η κρίση η μεγάλη ,
κι οι .....φίλοι μας οι Άριοι αδιάφορα κοιτούν ,
θά’ ταν σωστό , όλοι μαζί μ’ επάνω το κεφάλι ,
να τους φωνάξουμε κι εμείς το τι σ’ εμάς χρωστούν !
--- ---



Θ.Σ.Μ.-Αθήνα .- 26/03/2010

Η Λ ι τ ό τ η τ α

Μια φορά κι ένα καιρό
πείνα έπεσε μεγάλη,
σ’ ένα Τούρκικο χωριό
και ο Χότζας ο καημένος
ήτανε απελπισμένος.
Που να βρει κάτι να φαει;
Πιο πολύ όμως πονάει
τον καημένο τον ψαρή,
το γαϊδούρι το θλιμμένο
πού’ ταν χιλιοπεινασμένο!
Σκέφτηκε λοιπόν πολύ,
ώσπου τού’ ρθε στο κεφάλι
μια ιδέα φαεινή!
Και αρχίζει μια και δυο
Να μαθαίνει το γαϊδούρι
Να μη τρώγει φαγητό.

Πέρασαν μια δυο βδομάδες,
ώσπου ξάφνου μιαν αυγή,
το γαϊδούρι βρίσκει τέζα
ψόφιο να κείτεται στη γη!

Τέτοιες φαεινές ιδέες
αν μας μπούνε στο μυαλό,
δεν θ’ αργήσει να μας έβρει
το μεγάλο το κακό!
Κάθε πράμα θέλει μέτρο
κι η λιτότητα , κι αυτή,
μπορεί νά’ ναι αναγκαία,
θέλει όμως προσοχή!
Άμα την τραβήξουν κι άλλο ,
τότε σίγουρα θα δούμε,
σαν του Χότζα το γαϊδούρι
τέζα όλοι να βρεθούμε!

Τι θα γίνει τότ’ η χώρα
Τα... γαϊδουριά σα ψοφήσουν;
Θε να μείνουν... οι Χοτζάδες
Μοναχοί τους να λαλούν .
Που θα βρουν άλλα γαϊδούρια

Για να τους ξαναψηφίσουν;!!!

Έκτακτα μέτρα...

Μας λένε πως μας πνίξανε φέτος τα δανικά
και όσα.. απολαύσαμε, θε να μας βγουν ξινά.
Περνούσαμε σαν.. πρίγκιπες μεγαλοαρχοντάδες
κι απ’ τα μπατζάκια καθ’ ενός τρέχανε… οι παράδες!
τρώγαμε και ξοδιάζαμε με μια απλοχεριά,
σκορπούσαμε τ’ ευρώπουλα λες κ’ ήτανε κουκιά .
Οι τράπεζές μας… σπλαχνικά μας δίνανε αβέρτα,
ό,τι κι αν τις ζητούσαμε, χωρίς καμιά κουβέντα .
Η… καλοσύνη τους για μας ήταν ιστορική
κι εκείνες οι κακόμοιρες εμμείνανε… ταπί!
Ποιος στην αλήθεια μπόραγε αυτές να βοηθήσει;
μήπως το κράτος το φτωχό που είχε μπατιρίσει;
Δεν μπόραγε το έρημο με τόσους στη Βουλή
που μάσαγαν αδιάκοπα ως πείναγαν πολύ!

Τώρα το συλλογίζομαι και απορώ με κόπο,
πως μπόραγαν να κυβερνούν τον έρμο τούτο τόπο,
μ’ ένα Δημόσιο… μικρό κι’ όλο τρικλοποδιές,
πού ’χε σ’ έναν υπάλληλο… πέντε διευθυντές !
Ήταν και τα χρυσόψαρα, τα golden boys εκείνα
που ήτανε για κλάματα… ψοφάγαν απ’ τη πείνα!
Κι όλοι αυτοί κοιτούσανε με φθόνο το Λαό
Το… βιός τους που… κατάτρωγε, έτσι χωρίς μυαλό.

Δίκιο λοιπόν το βρήκανε αυτοί πολύ μεγάλο,
καθώς η ζώνη… έσφιξε και δεν έπαιρνε άλλο,
εμείς που τρώγαμε πολύ, ο έρμος ο Λαός,
τη νύφη να πληρώσουμε , μια κι ήρθε ο καιρός!
Στη εφορεία τρέχουμε με… κέφι σαν κοπάδι,
για να μας βγάλει φίλε μου ακόμα και… το λάδι!
Γιατί παραπαχύναμε και είναι βλαβερό!
Τώρα πρέπει να ζήσουμε μονάχα… με νερό!
Κι έτσι στο τέλος θά’μαστε όλοι μας σα μαμούνια,

το κέφι για να κάνουμε του... φίλου μας Almounia!

Θ.Σ.Μ.-Αθήνα.- 19/03/2010

Σε μιά κοπελιά

Σε μια κοπελιά
---------------------
Αχ, με τις πρώτες τις ζεστές του ήλιου τις αχτίνες
που σπάσανε του Γεναριού τη μαύρη παγωνιά,
οι μυγδαλιές βιαστήκανε κι αρχίσανε κι εκείνες
ν’ απλώνουν τα ανθάκια τους στου ήλιου τα φιλιά .
---
Δεν σκέφτηκαν πως ο χιονιάς πίσω ακόμα μένει
του ήλιου τα χαμόγελα πως είν’ προσωρινά,
έτσι η πρώτη του βοριά πνοή πού’ν παγωμένη
τα λουλουδάκια σκόρπισε στου δρόμου τα νερά .
---
Και μείνανε οι μυγδαλιές γυμνές , ξεθωριασμένες
να καρτερούν οι άμυαλες την Άνοιξη να ρθει .
Μ’ αλίμονο όταν θα ρθει, θα μείνουν ντροπιασμένες
για την τόση βιασύνη τους ,ν’ αρχίσουν τη ζωή .
---
Γι’ αυτό και συ κοπέλα μου να μη βιαστείς ν’ ανθίσεις !
Θα ρθει η ώρα μόνη της , δεν είναι μακριά
απ’ έρωτα κι από φιλιά χρυσή μου να μεθύσεις
και μια αγάπη άδολη να νοιώσεις στη καρδιά .
---
Μη σπαταλήσεις τους ανθούς πού’χεις μέσ’ τη καρδιά σου .
Αυτοί θε να σου χρειαστούν σα θάρθει η στιγμή ,
τ’ αγόρι π’ ονειρεύεσαι νά’χεις στην αγκαλιά σου
κι αντάμα οι δυο ν’ αρχίσετε τη νέα σας ζωή .
---
Της μυγδαλιάς κι αν πέσουνε τ’ άνθια αυτό το χρόνο,
καινούργια θε να βγουν ξανά την άλλη τη χρονιά .
Σε σένα όμως μια φορά θ’ ανθίσουνε και μόνο !
Γι’ αυτό και συ μη τα πετάς με τόση απονιά !
--- ---



Θ.Σ.Μ.-Αθήνα.-19/02/2010

Σκέψεις πάνω στη κρίση

Παρακολουθώντας τις ειδήσεις, ντόπιες και ξένες, βλέπω να βουλιάζουμε σιγά σιγά όλο και ποιό βαθιά σ’ αυτόν το βούρκο που τον λένε κρίση.
Κρίση οικονομική. Από που και πως μας ήρθε όμως αυτή η κρίση;
Δεν είμαι οικονομολόγος για να ψάξω για χρηματοοικονομικές αιτίες ή χρηματιστηριακά ακαταλαβίστικα παιχνίδια. Ένας απλός άνθρωπος με κοινό νου είμαι αλλά, έβλεπα και βλέπω γύρω μου και τότε απορούσα μα τώρα τρέμω. Τρέμω γιατί βλέπω να ’μαστε μπρος σ’ ένα γκρεμό ,να βλέπουμε το χάος και εμείς ,σαν άμυαλα παιδαρέλια, να ζητάμε καλά και σώνει φτερά για να πετάξουμε από πάνω του. Αφήνουμε πίσω τις αιτίες και ζητάμε ότι κατέβει στου καθενός μας το κεφάλι. Ποτέ δεν κάνουμε μια ειλικρινή κριτική του εγώ μας, μονάχα ψάχνουμε να βρούμε υπαιτίους για να τους τα φορτώσουμε όλα και κρυβόμαστε ,σα τη στρουθοκάμηλο, πίσω από το βλακώδες ρητό «το ψάρι βρομάει απ’ το κεφάλι».

Αν κάποιος ασχοληθεί ποτέ με ψαρέματα, θα διαπιστώσει ότι το ψάρι βρομάει απ’ τη κοιλιά ,όπου υπάρχουν όλα τα ζωτικά του όργανα. Και κοιλιά του μεγάλου ψαριού, που το λένε κοινωνία, είμαστε όλοι εμείς, όλοι μας απ’ το ποιό μεγάλο ως το ποιό μικρό, απ’ το ποιό άσημο ως το ποιό επώνυμο.
Αυτό ισχύει για κάθε χώρα, για κάθε μια απ’ αυτές που βουλιάζουν, όπως εμείς, στη κρίση. Ας μη ψάχνουν ή ας μη ψάχνουμε λοιπόν μόνο για κεφάλια οιουδήποτε χρώματος. Ας είμαστε ποιό ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, φταίμε ΟΛΟΙ. Ο καθένας μας έβαλε κι ένα πετραδάκι στο χτίσιμο αυτού του τέρατος που το λέμε κρίση.

Στο παρελθόν τα πράγματα πηγαίνανε καλά γιατί ο καθένας άπλωνε τα ποδάρια του μέχρι εκεί που έφτανε το πάπλωμά του. Τελευταία αρχίσαμε να τα θέλουμε όλα. Θέλαμε να ξεπερνάμε τη πρόοδο κι αυτό το πήρανε χαμπάρι οι Τράπεζες κι αρχίσανε το έλα πάρε δάνειο.. Έτσι ξαφνικά γέμισε ο τόπος αυτοκίνητα (ποιό πολλά απ’ τους ανθρώπους),τα χωριά και τα χωράφια γέμισαν με εξοχικά και βίλες, έπηξε ο τόπος από τουρίστες (που οι ποιό πολλοί απ’ αυτούς πρώτα περνούσαν απ’ τη Τράπεζα για δάνειο) κι όσο για τα νυχτερινά κέντρα, εκεί έπρεπε να ’χεις μπάρμπα στη Κορώνη για να βρεις θέση.

Γενικώς θέλαμε, τα θέλαμε όλα ότι κι αν περνούσε απ’ το μυαλό μας ή ότι βλέπαμε να έχει ο διπλανός μας. Αλλά ποτέ δεν πέρασε απ’ το μυαλό μας το ρητό «Λαγός τη φτέρη έσειε κακό του κεφαλιού του» κι εμείς όχι μόνο τη σείαμε τη φτέρη αλλά την παρασείαμε και το κακό δεν άργησε να έρθει στο κεφάλι μας και για να μη μας το διαλύσει ολότελα καλό είναι να προσγειωθούμε. Μάλιστα να προσγειωθούμε απ’ άκρη σ’ άκρη, ας συνεννοηθούμε, ας νοιώσουμε ένα με τον διπλανό μας, ας ξεχάσουμε το «εγώ ειμ’ εγώ» κι ας πιάσουμε το «εμείς είμαστε για όλους» κι ας χωνέψουμε όλοι μας ότι τώρα μας χρειάζεται το Κρητικό ρητό «μπρος στο ολότελα καλή κι η «Παναγιώτενα» γιατί το «ολότελα ΤΙΠΟΤΑ» δεν είναι μακριά μας. Η κρίση ήρθε ή τη φέραμε το ίδιο κάνει, θα περάσει όπως πέρασαν τόσες και τόσες στο παρελθόν κι η κανονική ζωή θα ξανάρθει.. Εμείς μόνο αν φύγουμε (απ τη ζωή) δεν πρόκειται με ΤΙΠΟΤΑ να ξαναέρθουμε. Ίσως αν κάποιος διαβάσει τα παραπάνω να πει «μωρέ τι μας λες;»μα κι εγώ αν τα διάβαζα γραμμένα από κάποιον άλλον ίσως να έλεγα το ίδιο. Έλα όμως που είναι ΑΛΗΘΕΙΑ!!!

Θ.Σ.Μ. 13/02/2010

Σ α ρ α κ ο σ τ ή

Πηράσαν πια γ’ απουκριγιές,
τσιρός να σμαζιφτούμι.
Φτάν’ όσου πδήξαν, νιες, γριγές.
Του χάλ’ μας τώρ’ ας δούμι.
*
Τσ’ απουκριγιές ούλα καλά!
Ποιος νοιάζουνταν τσ’ παράδις;
Τα βλέπ’μ ούλα παρδαλά,
κβάρα οι μασκαράδις.
*
Ξιδώκαμι μι του χουρό,
ανάψαν οι πατούνις
κι απ’ του πουλύ πουλύ πδηχτό
μας φύγαν κι οι μουτσούνις.
*
Τώρα που πέρασι αυτή,
η τόσ’ παλαβουμάρα
κι αρχίνσι η Σαρακουστή,
ας μη μας πιάν τρουμάρα.
*
Απλώς θα συνηθίσουμι
ουλ’ μας σ’ αυτή τ’ νηστεία
κι έδγίτς θ’ αδυνατίσουμι,
θα πήξουμι στν’.. υγεία !
*
Τσι ε θα μας κακουφανεί
σ’ ακούσουμ’ τούτου μόνου,
οτ’ η Σαρακουστή αυτή
θα πάγ’ ούλου του χρόνου!
*
Κι άμα στου τέλους πνάσουμι,
Θα συ του πω. Μη πδήξης!
Όποιους ε νεχ’ πια τι να φα,
Ας φα πια τσ’ απουδείξεις!!!

.

Θ.Σ.Μ.-Αθήνα.-12/02/2010

Α π ο κ ρ ι ά

Άνξει χτες του τριώδιου ,
ωχ Παναγιά μ’ φουρτούνις !
Θα πηξ η κόσμους κι η ντουνιάς
κι φέτους μι μουτσούνις .

Ε φταν’ όσις ουλουχρουνίς
βρισκόντιν δω μπρουστά μας
κι μας ζαλίζιν του τσιφάλ
κι πρήζιν τ’ απαυτά μας ;

Μον’ θά’χουμι κι άλλις πουλλές,
κινούργις κι μουντέρνις,
π’ θα χουρουπδούν σα τσ’ παλαβές
μέσα σ’ ούλις τσ’ ταβέρνις ;

Η Πάτρα κι άλλις γειτουνιές
θα πήξιν απ’ τσ’ κουκόνις .
Άλλις θα γίνιν δούκισσις
κι άλλις θά’ νι μαντόνις .

Άλλις μι ρούχα παρδαλά
καπέλα κι ουμπριλίνα
κι άλλις τσιτσίδια ! Ωχ μανά !
Θ’ αναστινάξ γι’ Αθήνα.

Θα’ νι μουρά αμούστακα
ι γερουμπαμπαλίδις .
Άλλ’ θά’ νι ντμεν’ σα πειρατές
κι άλλ’ ντουν σα.. δισποινίδις .

Ουλ’ ντουν θα πδουν κι θα λαλούν,
Ουλ’ ντουν θά’ νι μια κβάρα,
λες μύγια τσ’ έκατσι στου ζνίχ
κι τς’ ήρτει παλαβάδα !

Κουρδέλις κι μι κουνφιτιά
τσι δρόμοι θα γιουμίζιν
κι μουζικές κι γι φουνές
τ’ αφτιά μας θα ζαλίζιν.

Κι έδγιτς πθα ν’είμαστι ζαλζμέν
θα μπιρδιφτούμ’ αλήθεια .
Στν ‘ αλήθεια τούτα γίνουντι
ή είν’ στα παραμύθιά;

Μι τέτοια κρίσ’ που έχουμι,
γιατί τόσοιν’ παράδις,
σι φιέστις κι βιγκαλικά
κι τριλουμασκαράδις;

Βρε σα δε βάλουμι μυαλό
να κάτσουμι στ’ αυγά μας,
αγάντα τι μασκάριμα
θα δούμ’ απ’ τα μουρά μας !

Ας σμαζιφτούμι βρε πιδιά
κι όσου για μασκαράδις
μας φτάνιν έφτιν’ πό’ χουμι .
έφτιν’ π’ μας τρων τς παράδις !

Αυτοί εν έχειν καλιντάρ
τριώδια κι χρόνου .
Είν’ μασκαράδις βεριτάμπλ

κι πάνι μι του νόμου !!!

Θ.Σ.Μ.-Αθήνα.-26/01/2010

Η Άνοιξη

Τα σύννεφα χαθήκανε γοργά .
Ο παγωμένος ο βοριάς έχει λουφάξει
κι οι κόμποι στα κλαριά της μυγδαλιάς
ανοίξανε και τη σκεπάσανε μ’ολόλευκο μετάξι.

Ο κότσυφας που μέχρι χθες βουβός
μεσ’την αυλή μας μοναχός στριφογυρνούσε,
τραγούδι σήμερ’άρχισε ο τρελός
κι ολημερίς το ταίρι του καλούσε.

Μεσ’τις βραγιές ξεπρόβαλαν δειλά
τουλίπες,μαργαρίτες κι ανεμώνες,
του Ήλιου να χαρούνε τα φιλιά
γιομάτες πρωινής δροσιάς σταγόνες.

Παντού όπου γυρίσεις για να δεις,
θα δεις τα πάντα νάνε ανθισμένα
και στις απόμερες του πάρκου τις γωνιές,
ζευγάρια να γυρνάν αγκαλιασμένα.

Μα τι νάνε αυτό που τόσο ξαφνικά
τα πάντα μεσ’τη φύση έχει ξυπνήσει ;
Μη ψάξεις για να τόβρεις στα χαρτιά !
Η ΑΝΟΙΞΗ παιδιά έχει α ρ χ ί σ ε ι !!

T.S.M.-22/03/09- Athens

Μήθυμνα

Τι κι'αν δεν έχω γεννηθεί στα χώματά σου ;
Τι κι'αν δεν έπαιξα στα καλντερίμια σου παιδί ;
Σ'αγάπησα και λαχταρώ να βρίσκομαι κοντά σου
ως νάρθει η τελευταία μου στιγμή.

Ήταν ηλιοβασίλεμα όταν σε πρωτοείδα,
καθώς ερχόμουν απ'του δρόμου τη στροφή.
Τι ομορφιά, στεφανωμένη μ'ηλιαχτίδα
από τον ήλιο πριν καλά καλά χαθεί !

Κι'όταν περπάτησα τα στενοσάκακά σου
και μ'έλουσε η ευωδιά των σαλκιμιών
και τ'άρωμα απ'τα πολύχρωμα τα νυχτολούλουδά σου,
είπα : Εδώ θ'άπρεπε νάνε τ'αραξοβόλι των Θεών.

Εδώ αντίκρισα την ομορφιά και τη γαληνή
αδερφωμένες σε μια εικόνα αρμονική,
λες κι'οι Θεοί τόθελαν έτσι να γίνει
για να σκλαβώνει των ανθρώπων τη ψυχή.

ΜΗΘΥΜΝΑ, είπανε από τότε τ'όνομά σου,
σαν της μορφοπριγκίπησας που έζησε εκεί.
Και σήμερα, αυτή την ομορφιά σου
θα την εζήλευε α κ ό μ α και Αυτή.-


T.S.M. 24/01/2009

Τα τραίνα του χρόνου

Ένα σφύριγμα, μια λάμψη λες και έσκασαν βεγγαλικά και σαν σίφουνας
ξεκινά και χάνεται απ’ το σταθμό το τραίνο που πριν από λίγο είχε φθάσει και ξεφορτώσει τους επιβάτες του. Στο καπνό και στη σκόνη που αφήνει πίσω του με δυσκολία διακρίνεται ο αριθμός του, 2009.

Την ίδια ώρα προβάλει καμαρωτό στο σταθμό το νέο τραίνο που θα πάρει τους επιβάτες που άφησε το προηγούμενο . Το νέο, ολοκαίνουργιο,
φρεσκοβαμμένο, με αριθμό 2010, σταματά για μια στιγμή, γεμίζει με επιβάτες και σαν καλογυμνασμένο άτι ορμά για να διαβεί τα τριακόσια εξήντα πέντε χιλιόμετρα που έχει να διανύσει μέχρι το επόμενο τέρμα όπου οι επιβάτες του θα αλλάξουν και πάλι τραίνο για να πάρουν το επόμενο με αριθμό 2011.
Τα βαγόνια του, άλλα κατάφωτα, άλλα μισοφωτισμένα και άλλα σχεδόν σκοτεινά, γεμάτα με στριμωγμένους επιβάτες, σέρνονται πίσω απ’ τη μηχανή που ακούραστη θα τα φέρει μέχρι το επόμενο τέρμα, χωρίς ενδιάμεσους σταθμούς. Αν στη διάρκεια της διαδρομής κάποιοι επιβάτες
κουραστούν ή βαρεθούν, δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να πηδήσουν απ’ το τραίνο, απ’ την έξοδο κινδύνου και τότε διαγράφονται οριστικά από τις λίστες των επιβατών αυτού αλλά και όλων των επόμενων τραίνων .
Αν ρίξουμε μια ματιά στα γεμάτα βαγόνια θα δούμε ότι τα κατάφωτα είναι γεμάτα με επιβάτες καλοζωισμένους που φαινομενικά απολαμβάνουν τη διαδρομή και τα πολλά και εκλεκτά εδέσματα και γλυκά που είναι παρατεταγμένα μπροστά τους πάνω σε πολυτελώς διακοσμημένα τραπέζια. Έχουν μπρος τους ότι κι αν τραβήξει η καρδούλα τους, αλλά τους λείπει κάτι πολύ βασικό. Τους λείπει το πηγαίο χαμόγελο που είναι το ξεχείλισμα μιας ευτυχισμένης καρδιάς. Αυτοί χαμογελούν κι αστειεύονται, αλλά πίσω απ τα χείλια τους κρύβεται η υποκρισία και η βουλιμία να αποκτήσουν περισσότερα απ’ ότι έχουν και εν ανάγκη ακόμη και να τρέξουν πιο γρήγορα κι απ’ αυτό το τραίνο τους, μπας και ανταμώσουν πρώτοι το επόμενο που το φαντάζονται πλουσιότερο και πολυτελέστερο απ’ αυτό που είναι τώρα μέσα, χωρίς να σκεφτούν ότι μπορεί έτσι να μην το ανταμώσουν και ποτέ.
Αντιθέτως στα μισοφωτισμένα και στα σχεδόν χωρίς φωτισμό βαγόνια, βλέπεις ανθρώπους στριμωγμένους εκεί μέσα να υποφέρουν και να ταλαιπωρούνται απ’ τη πολυκοσμία και τα τραντάγματα του τραίνου και όμως να μη διστάζουν να βοηθήσουν κάποιον συνταξιδιώτη τους που δείχνει να υποφέρει περισσότερο απ’ αυτούς παραβλέποντας τα δικά τους προβλήματα. Μπορεί να ακούσεις και βογκητά ακόμα και κλάμα πεινασμένου παιδιού, αλλά οι θόρυβοι αυτοί χάνονται μέσα στο συνεχή και εκκωφαντικό θόρυβο που κάνει το τραίνο καθώς τρέχει πάνω στις παγωμένες σιδερένιες ράγες του και δε φθάνει μέχρι τα καλοφωτισμένα βαγόνια ενοχλώντας τους επιβάτες τους. Όλα αυτά τα περνούν χωρίς να τους λείπει ένα χαμόγελο καλοσύνης και ελπίδας, ότι ίσως στο επόμενο τραίνο να βρούνε μια καλλίτερη θέση.
Βλέπεις, και το τραίνο και οι επιβάτες του είναι παράξενοι!
Το τραίνο σε μεταφέρει δωρεά στη διαδρομή του των τριακοσίων εξήντα πέντε χιλιομέτρων, αλλά σε πάει όπου και όπως αυτό θέλει. Δεν έχει ούτε ελεγκτές ούτε καμαρότους. Ο κάθε επιβάτης κάνει ότι του κατέβει και είναι απόλυτα υπεύθυνος ο ίδιος για τον εαυτό του. Οι ράγες του τραίνου είναι συνεχείς, χωρίς φανάρια πράσινα και κόκκινα για να κανονίζουν τη κίνησή του, ούτε ενδιάμεσους σταθμούς και σταθμάρχες για να το κανονίζουν που θα διαβεί. Η πορεία του είναι κανονισμένη, είναι, δεν μπορώ να ξέρω από ποιόν, προδιαγεγραμμένη και οι επιβάτες του, που θέλοντας και μη είναι μέσα, δεν έχουν επιλογές στο που θα πάνε, μέχρι να πάρουν το επόμενο τραίνο που θα τους περιμένει στο επόμενο τέρμα και που είναι άγνωστο πως και που θα τους πάει. Απλώς θα μπουν και σ’ αυτό, που έχει τον αριθμό 2011, όπως μπήκανε και σε τούτο και ο Θεός βοηθός! Εκτός και αν πηδήξουν και βγουν απ’ την έξοδο κινδύνου και τέλος.
Γι’ αυτό τι να σκεφτεί κανείς;
Αφού έτσι κι αλλιώς θα μπούμε στο τραίνο . Αφού έτσι κι αλλιώς αυτό θα μας πάει όπως και όπου θέλει, αφού μας περάσει από ηλιόλουστες και ολάνθιστες πεδιάδες αλλά και από κακοτράχαλα ξεροβούνια και από κατασκότεινα τούνελ, που δεν βλέπεις αν στο τέλος τους έχουν ή δεν έχουν φως, ε τότε ας προσπαθήσουμε να απολαύσουμε όσο μπορούμε περισσότερο τη διαδρομή, όποια κι αν είναι αυτή. Ας απολαύσουμε τη θέα απ’ τις ολάνθιστες πεδιάδες, ας κάνουμε λίγη υπομονή στα σκοτεινά τούνελ μια και πάντα κάθε τούνελ κάπου τελειώνει, ας φροντίσουμε να έχουμε όσο μπορούμε καλλίτερες σχέσεις με τους συνταξιδιώτες μας και ας αποφύγουμε με κάθε τρόπο να κοντέψουμε τη πόρτα του τραίνου που γράφει «ΕΞΟΔΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ». Ας μη πηδήξει κανείς απ’ αυτή για να βγει απ’ το τραίνο. Ποιος ξέρει; Στο επόμενο που θα μπούμε ίσως να είναι πιο άνετο, πιο υποφερτό. Ίσως η διαδρομή του να περνά από καλλίτερα και πιο φωτεινά μέρη. Εμείς δυστυχώς δεν μπορούμε ούτε να αλλάξουμε αλλά ούτε και να επηρεάσουμε την πορεία του. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι όλοι μας μ’ όλη μας τη καρδιά να ευχηθούμε σ’ όλη του τη διαδρομή να περνά μέσα από ηλιόλουστες και ολάνθιστες εύφορες πεδιάδες. Αν το ευχηθούμε όλοι μας και το ζητήσουμε ειλικρινά με τη καρδιά μας, ΟΛΑ μπορούν να γίνουν. Ακόμα και τα κατασκότεινα τούνελ μπορεί να γεμίσουνε με ΦΩΣ και ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ.

Θ.Σ.Μ.-Αθήνα.-03/01/2010