Σε μιά κοπελιά

Σε μια κοπελιά
---------------------
Αχ, με τις πρώτες τις ζεστές του ήλιου τις αχτίνες
που σπάσανε του Γεναριού τη μαύρη παγωνιά,
οι μυγδαλιές βιαστήκανε κι αρχίσανε κι εκείνες
ν’ απλώνουν τα ανθάκια τους στου ήλιου τα φιλιά .
---
Δεν σκέφτηκαν πως ο χιονιάς πίσω ακόμα μένει
του ήλιου τα χαμόγελα πως είν’ προσωρινά,
έτσι η πρώτη του βοριά πνοή πού’ν παγωμένη
τα λουλουδάκια σκόρπισε στου δρόμου τα νερά .
---
Και μείνανε οι μυγδαλιές γυμνές , ξεθωριασμένες
να καρτερούν οι άμυαλες την Άνοιξη να ρθει .
Μ’ αλίμονο όταν θα ρθει, θα μείνουν ντροπιασμένες
για την τόση βιασύνη τους ,ν’ αρχίσουν τη ζωή .
---
Γι’ αυτό και συ κοπέλα μου να μη βιαστείς ν’ ανθίσεις !
Θα ρθει η ώρα μόνη της , δεν είναι μακριά
απ’ έρωτα κι από φιλιά χρυσή μου να μεθύσεις
και μια αγάπη άδολη να νοιώσεις στη καρδιά .
---
Μη σπαταλήσεις τους ανθούς πού’χεις μέσ’ τη καρδιά σου .
Αυτοί θε να σου χρειαστούν σα θάρθει η στιγμή ,
τ’ αγόρι π’ ονειρεύεσαι νά’χεις στην αγκαλιά σου
κι αντάμα οι δυο ν’ αρχίσετε τη νέα σας ζωή .
---
Της μυγδαλιάς κι αν πέσουνε τ’ άνθια αυτό το χρόνο,
καινούργια θε να βγουν ξανά την άλλη τη χρονιά .
Σε σένα όμως μια φορά θ’ ανθίσουνε και μόνο !
Γι’ αυτό και συ μη τα πετάς με τόση απονιά !
--- ---



Θ.Σ.Μ.-Αθήνα.-19/02/2010

Σκέψεις πάνω στη κρίση

Παρακολουθώντας τις ειδήσεις, ντόπιες και ξένες, βλέπω να βουλιάζουμε σιγά σιγά όλο και ποιό βαθιά σ’ αυτόν το βούρκο που τον λένε κρίση.
Κρίση οικονομική. Από που και πως μας ήρθε όμως αυτή η κρίση;
Δεν είμαι οικονομολόγος για να ψάξω για χρηματοοικονομικές αιτίες ή χρηματιστηριακά ακαταλαβίστικα παιχνίδια. Ένας απλός άνθρωπος με κοινό νου είμαι αλλά, έβλεπα και βλέπω γύρω μου και τότε απορούσα μα τώρα τρέμω. Τρέμω γιατί βλέπω να ’μαστε μπρος σ’ ένα γκρεμό ,να βλέπουμε το χάος και εμείς ,σαν άμυαλα παιδαρέλια, να ζητάμε καλά και σώνει φτερά για να πετάξουμε από πάνω του. Αφήνουμε πίσω τις αιτίες και ζητάμε ότι κατέβει στου καθενός μας το κεφάλι. Ποτέ δεν κάνουμε μια ειλικρινή κριτική του εγώ μας, μονάχα ψάχνουμε να βρούμε υπαιτίους για να τους τα φορτώσουμε όλα και κρυβόμαστε ,σα τη στρουθοκάμηλο, πίσω από το βλακώδες ρητό «το ψάρι βρομάει απ’ το κεφάλι».

Αν κάποιος ασχοληθεί ποτέ με ψαρέματα, θα διαπιστώσει ότι το ψάρι βρομάει απ’ τη κοιλιά ,όπου υπάρχουν όλα τα ζωτικά του όργανα. Και κοιλιά του μεγάλου ψαριού, που το λένε κοινωνία, είμαστε όλοι εμείς, όλοι μας απ’ το ποιό μεγάλο ως το ποιό μικρό, απ’ το ποιό άσημο ως το ποιό επώνυμο.
Αυτό ισχύει για κάθε χώρα, για κάθε μια απ’ αυτές που βουλιάζουν, όπως εμείς, στη κρίση. Ας μη ψάχνουν ή ας μη ψάχνουμε λοιπόν μόνο για κεφάλια οιουδήποτε χρώματος. Ας είμαστε ποιό ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, φταίμε ΟΛΟΙ. Ο καθένας μας έβαλε κι ένα πετραδάκι στο χτίσιμο αυτού του τέρατος που το λέμε κρίση.

Στο παρελθόν τα πράγματα πηγαίνανε καλά γιατί ο καθένας άπλωνε τα ποδάρια του μέχρι εκεί που έφτανε το πάπλωμά του. Τελευταία αρχίσαμε να τα θέλουμε όλα. Θέλαμε να ξεπερνάμε τη πρόοδο κι αυτό το πήρανε χαμπάρι οι Τράπεζες κι αρχίσανε το έλα πάρε δάνειο.. Έτσι ξαφνικά γέμισε ο τόπος αυτοκίνητα (ποιό πολλά απ’ τους ανθρώπους),τα χωριά και τα χωράφια γέμισαν με εξοχικά και βίλες, έπηξε ο τόπος από τουρίστες (που οι ποιό πολλοί απ’ αυτούς πρώτα περνούσαν απ’ τη Τράπεζα για δάνειο) κι όσο για τα νυχτερινά κέντρα, εκεί έπρεπε να ’χεις μπάρμπα στη Κορώνη για να βρεις θέση.

Γενικώς θέλαμε, τα θέλαμε όλα ότι κι αν περνούσε απ’ το μυαλό μας ή ότι βλέπαμε να έχει ο διπλανός μας. Αλλά ποτέ δεν πέρασε απ’ το μυαλό μας το ρητό «Λαγός τη φτέρη έσειε κακό του κεφαλιού του» κι εμείς όχι μόνο τη σείαμε τη φτέρη αλλά την παρασείαμε και το κακό δεν άργησε να έρθει στο κεφάλι μας και για να μη μας το διαλύσει ολότελα καλό είναι να προσγειωθούμε. Μάλιστα να προσγειωθούμε απ’ άκρη σ’ άκρη, ας συνεννοηθούμε, ας νοιώσουμε ένα με τον διπλανό μας, ας ξεχάσουμε το «εγώ ειμ’ εγώ» κι ας πιάσουμε το «εμείς είμαστε για όλους» κι ας χωνέψουμε όλοι μας ότι τώρα μας χρειάζεται το Κρητικό ρητό «μπρος στο ολότελα καλή κι η «Παναγιώτενα» γιατί το «ολότελα ΤΙΠΟΤΑ» δεν είναι μακριά μας. Η κρίση ήρθε ή τη φέραμε το ίδιο κάνει, θα περάσει όπως πέρασαν τόσες και τόσες στο παρελθόν κι η κανονική ζωή θα ξανάρθει.. Εμείς μόνο αν φύγουμε (απ τη ζωή) δεν πρόκειται με ΤΙΠΟΤΑ να ξαναέρθουμε. Ίσως αν κάποιος διαβάσει τα παραπάνω να πει «μωρέ τι μας λες;»μα κι εγώ αν τα διάβαζα γραμμένα από κάποιον άλλον ίσως να έλεγα το ίδιο. Έλα όμως που είναι ΑΛΗΘΕΙΑ!!!

Θ.Σ.Μ. 13/02/2010

Σ α ρ α κ ο σ τ ή

Πηράσαν πια γ’ απουκριγιές,
τσιρός να σμαζιφτούμι.
Φτάν’ όσου πδήξαν, νιες, γριγές.
Του χάλ’ μας τώρ’ ας δούμι.
*
Τσ’ απουκριγιές ούλα καλά!
Ποιος νοιάζουνταν τσ’ παράδις;
Τα βλέπ’μ ούλα παρδαλά,
κβάρα οι μασκαράδις.
*
Ξιδώκαμι μι του χουρό,
ανάψαν οι πατούνις
κι απ’ του πουλύ πουλύ πδηχτό
μας φύγαν κι οι μουτσούνις.
*
Τώρα που πέρασι αυτή,
η τόσ’ παλαβουμάρα
κι αρχίνσι η Σαρακουστή,
ας μη μας πιάν τρουμάρα.
*
Απλώς θα συνηθίσουμι
ουλ’ μας σ’ αυτή τ’ νηστεία
κι έδγίτς θ’ αδυνατίσουμι,
θα πήξουμι στν’.. υγεία !
*
Τσι ε θα μας κακουφανεί
σ’ ακούσουμ’ τούτου μόνου,
οτ’ η Σαρακουστή αυτή
θα πάγ’ ούλου του χρόνου!
*
Κι άμα στου τέλους πνάσουμι,
Θα συ του πω. Μη πδήξης!
Όποιους ε νεχ’ πια τι να φα,
Ας φα πια τσ’ απουδείξεις!!!

.

Θ.Σ.Μ.-Αθήνα.-12/02/2010

Α π ο κ ρ ι ά

Άνξει χτες του τριώδιου ,
ωχ Παναγιά μ’ φουρτούνις !
Θα πηξ η κόσμους κι η ντουνιάς
κι φέτους μι μουτσούνις .

Ε φταν’ όσις ουλουχρουνίς
βρισκόντιν δω μπρουστά μας
κι μας ζαλίζιν του τσιφάλ
κι πρήζιν τ’ απαυτά μας ;

Μον’ θά’χουμι κι άλλις πουλλές,
κινούργις κι μουντέρνις,
π’ θα χουρουπδούν σα τσ’ παλαβές
μέσα σ’ ούλις τσ’ ταβέρνις ;

Η Πάτρα κι άλλις γειτουνιές
θα πήξιν απ’ τσ’ κουκόνις .
Άλλις θα γίνιν δούκισσις
κι άλλις θά’ νι μαντόνις .

Άλλις μι ρούχα παρδαλά
καπέλα κι ουμπριλίνα
κι άλλις τσιτσίδια ! Ωχ μανά !
Θ’ αναστινάξ γι’ Αθήνα.

Θα’ νι μουρά αμούστακα
ι γερουμπαμπαλίδις .
Άλλ’ θά’ νι ντμεν’ σα πειρατές
κι άλλ’ ντουν σα.. δισποινίδις .

Ουλ’ ντουν θα πδουν κι θα λαλούν,
Ουλ’ ντουν θά’ νι μια κβάρα,
λες μύγια τσ’ έκατσι στου ζνίχ
κι τς’ ήρτει παλαβάδα !

Κουρδέλις κι μι κουνφιτιά
τσι δρόμοι θα γιουμίζιν
κι μουζικές κι γι φουνές
τ’ αφτιά μας θα ζαλίζιν.

Κι έδγιτς πθα ν’είμαστι ζαλζμέν
θα μπιρδιφτούμ’ αλήθεια .
Στν ‘ αλήθεια τούτα γίνουντι
ή είν’ στα παραμύθιά;

Μι τέτοια κρίσ’ που έχουμι,
γιατί τόσοιν’ παράδις,
σι φιέστις κι βιγκαλικά
κι τριλουμασκαράδις;

Βρε σα δε βάλουμι μυαλό
να κάτσουμι στ’ αυγά μας,
αγάντα τι μασκάριμα
θα δούμ’ απ’ τα μουρά μας !

Ας σμαζιφτούμι βρε πιδιά
κι όσου για μασκαράδις
μας φτάνιν έφτιν’ πό’ χουμι .
έφτιν’ π’ μας τρων τς παράδις !

Αυτοί εν έχειν καλιντάρ
τριώδια κι χρόνου .
Είν’ μασκαράδις βεριτάμπλ

κι πάνι μι του νόμου !!!

Θ.Σ.Μ.-Αθήνα.-26/01/2010