Το αθάνατο κρασί

"Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του εικοσιένα ",
όπως μεθύσανε μ’ αυτό εκείνο το καιρό
κι ορμήσανε σαν αετοί τα νιάτα οργισμένα ,
στης λευτεριάς τον άνισο μα ιερό χορό !
---
Και το σαράντα μέθυσαν πάλι τα παλικάρια ,
μ’ αυτό το ίδιο ,το γλυκό , της δόξας το ποτό
και μέσ’ τη μάχη ρίχτηκαν σαν νά’ τανε λιοντάρια ,
τη Χώρα να γλιτώσουν απ’ τον ύπουλο εχθρό !
---
Είναι δυο παραδείγματα που πρέπει να θυμάται
το κάθε Ελληνόπουλο , εδώ τη μέρ’ αυτή ,
αν θέλουμ’ η Πατρίδα μας ποτέ να μη φοβάται
πως θα βρεθ’ απροστάτευτη σε δύσκολη στιγμή !
---
Είν’ η Ελλάδα μας μικρή , μα ή καρδιά που έχει
είναι καρδιά Ελληνική , αδούλωτη καρδιά ,
που μέσα της αμόλευτο ζεστό το αίμα τρέχει
και δεν τη σκιάζει τίποτα , καμιά τρικλοποδιά .
---
Τώρα όμως που τη χτυπά η κρίση η μεγάλη ,
κι οι .....φίλοι μας οι Άριοι αδιάφορα κοιτούν ,
θά’ ταν σωστό , όλοι μαζί μ’ επάνω το κεφάλι ,
να τους φωνάξουμε κι εμείς το τι σ’ εμάς χρωστούν !
--- ---



Θ.Σ.Μ.-Αθήνα .- 26/03/2010

Η Λ ι τ ό τ η τ α

Μια φορά κι ένα καιρό
πείνα έπεσε μεγάλη,
σ’ ένα Τούρκικο χωριό
και ο Χότζας ο καημένος
ήτανε απελπισμένος.
Που να βρει κάτι να φαει;
Πιο πολύ όμως πονάει
τον καημένο τον ψαρή,
το γαϊδούρι το θλιμμένο
πού’ ταν χιλιοπεινασμένο!
Σκέφτηκε λοιπόν πολύ,
ώσπου τού’ ρθε στο κεφάλι
μια ιδέα φαεινή!
Και αρχίζει μια και δυο
Να μαθαίνει το γαϊδούρι
Να μη τρώγει φαγητό.

Πέρασαν μια δυο βδομάδες,
ώσπου ξάφνου μιαν αυγή,
το γαϊδούρι βρίσκει τέζα
ψόφιο να κείτεται στη γη!

Τέτοιες φαεινές ιδέες
αν μας μπούνε στο μυαλό,
δεν θ’ αργήσει να μας έβρει
το μεγάλο το κακό!
Κάθε πράμα θέλει μέτρο
κι η λιτότητα , κι αυτή,
μπορεί νά’ ναι αναγκαία,
θέλει όμως προσοχή!
Άμα την τραβήξουν κι άλλο ,
τότε σίγουρα θα δούμε,
σαν του Χότζα το γαϊδούρι
τέζα όλοι να βρεθούμε!

Τι θα γίνει τότ’ η χώρα
Τα... γαϊδουριά σα ψοφήσουν;
Θε να μείνουν... οι Χοτζάδες
Μοναχοί τους να λαλούν .
Που θα βρουν άλλα γαϊδούρια

Για να τους ξαναψηφίσουν;!!!

Έκτακτα μέτρα...

Μας λένε πως μας πνίξανε φέτος τα δανικά
και όσα.. απολαύσαμε, θε να μας βγουν ξινά.
Περνούσαμε σαν.. πρίγκιπες μεγαλοαρχοντάδες
κι απ’ τα μπατζάκια καθ’ ενός τρέχανε… οι παράδες!
τρώγαμε και ξοδιάζαμε με μια απλοχεριά,
σκορπούσαμε τ’ ευρώπουλα λες κ’ ήτανε κουκιά .
Οι τράπεζές μας… σπλαχνικά μας δίνανε αβέρτα,
ό,τι κι αν τις ζητούσαμε, χωρίς καμιά κουβέντα .
Η… καλοσύνη τους για μας ήταν ιστορική
κι εκείνες οι κακόμοιρες εμμείνανε… ταπί!
Ποιος στην αλήθεια μπόραγε αυτές να βοηθήσει;
μήπως το κράτος το φτωχό που είχε μπατιρίσει;
Δεν μπόραγε το έρημο με τόσους στη Βουλή
που μάσαγαν αδιάκοπα ως πείναγαν πολύ!

Τώρα το συλλογίζομαι και απορώ με κόπο,
πως μπόραγαν να κυβερνούν τον έρμο τούτο τόπο,
μ’ ένα Δημόσιο… μικρό κι’ όλο τρικλοποδιές,
πού ’χε σ’ έναν υπάλληλο… πέντε διευθυντές !
Ήταν και τα χρυσόψαρα, τα golden boys εκείνα
που ήτανε για κλάματα… ψοφάγαν απ’ τη πείνα!
Κι όλοι αυτοί κοιτούσανε με φθόνο το Λαό
Το… βιός τους που… κατάτρωγε, έτσι χωρίς μυαλό.

Δίκιο λοιπόν το βρήκανε αυτοί πολύ μεγάλο,
καθώς η ζώνη… έσφιξε και δεν έπαιρνε άλλο,
εμείς που τρώγαμε πολύ, ο έρμος ο Λαός,
τη νύφη να πληρώσουμε , μια κι ήρθε ο καιρός!
Στη εφορεία τρέχουμε με… κέφι σαν κοπάδι,
για να μας βγάλει φίλε μου ακόμα και… το λάδι!
Γιατί παραπαχύναμε και είναι βλαβερό!
Τώρα πρέπει να ζήσουμε μονάχα… με νερό!
Κι έτσι στο τέλος θά’μαστε όλοι μας σα μαμούνια,

το κέφι για να κάνουμε του... φίλου μας Almounia!

Θ.Σ.Μ.-Αθήνα.- 19/03/2010