Σάββατο 23 Απριλίου 2011

Μανούλα !!!

Πρώτη Κυριακή του Μάη ! Γιορτάζει η Μητέρα!
Τα άνθη που ανθίζουν, ανθίζουνε γι’ Αυτή!
Χιλιάδες τραγούδια θ’ ακουστούν τέτοια μέρα.
Μαζί κι ένα δικό μου, γι’ Αυτήν ας ακουστεί.-
-------------------------------------------------------------------

Μανούλα !!!
==========
Όπου εσύ και αν ψάξεις , πουθενά δεν θα έβρεις
μια λέξη πιο ωραία, πιο γλυκιά , τρυφερή !
Είναι η λεξούλα εκείνη που κάθ’ ένα παιδάκι,
στη Μανούλα, είν’ η πρώτη αυτή που θα πει .

Αυτή είναι ο ήλιος , τη ζωή που ζεσταίνει !
Απ’ τη νιότη αρχίζει, έως και στα γηρατειά
Η γλυκιά της αγκάλη με λαχτάρα προσμένει
ν’ αγκαλιάσει μ’ αγάπη όσα έχει παιδιά .

Σα μικρή χελιδόνα στοργικά προστατεύει
το δικό της καρπό που έχει φέρει στη γη.
κι όταν νοιώσει εχθρό το παιδί να κοντεύει
ω! Θεέ , λιονταρίνα μονομιάς θα γενεί !

Είν’ η Μάνα το μικρό της ζωής λιμανάκι,
που απάγκιο κοντά του κάποια μέρα θα βρεις
με γαλήνη κι αγάπη και με ένα φιλάκι,
και φουρτούνες και πόνους θα ξεχάσεις ευθύς .

Η ζεστή αγκαλιά της σα φωλιά σε προσμένει
εκει κοντά της θε να βρεις τη χαρά που ποθείς.
Μη φοβάσαι, παιδί μου δεν θα είναι κλεισμένη
όσο κι αν τη πειράξεις , ότι εσύ κι αν της πεις.

Στη ζωή σου μία Μάνα θα υπάρξει και μόνο !
Στη καρδιά σαν διαμάντι κράτησέ την σφιχτά . .
Μη ποτέ σου της δώσεις έστω κι ελάχιστο πόνο ..
Της αξίζουν αγάπη, σεβασμός και φιλιά !

***--***

Θ.Σ.Μ.-Αθήνα.-21/04/2011

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Φρούτα και φρουτάκια...

Έχω βαρεθεί ν’ ακούω γιατρούς και διατροφολόγους να μας μπαμπαλίζουν το μυαλό, χρόνια τώρα, ότι αν θέλουμε να έχουμε καλή υγεία και σιλουέτα , πρέπει να τρώμε συχνά, πολύ συχνά, φρούτα. Ότι φρούτα και να’ ναι κι όποιας εποχής. Δεν λέγω, είναι μεγάλη απόλαυση μέσα στη κάψα του καλοκαιριού, να έχεις ένα παγωμένο και κατακόκκινο γλυκό καρπούζι, ή ένα μεγάλο τσαμπί κατάξανθη σουλτανίνα. Τότε νοιώθεις τη μεγάλη απόλαυση που σου προσφέρουν τα φρούτα. Αλλά φρούτα ώριμα, μεγάλα. Η δίψα δεν περνά με μικροπράματα, με μικρο-φρουτάκια! Αυτά είναι χαμένος κόπος και στην ουσία όχι μόνον άχρηστα αλλά και επικίνδυνα, γιατί σε ξεσηκώνουν και στο τέλος, ως επί το πλείστον, σ’ αφήνουν στα «κρύα του λουτρού».
Τώρα τελευταία ακούω ότι κάποιος ή κάποιοι αποφάσισαν να γιομίσουν τη χώρα μας με «φρουτάκια». Γιατί; Δεν μας φτάνουν όσα μας προσφέρει ο τόπος μας; Από φρούτα άλλο τίποτα! Έχουμε ότι φρούτο κι αν ζητήσεις . Μέχρι και κάτι «Φρούτα» πολυτελείας που μοστράρουν σε ακριβές off shore… φρουτιέρες. Αυτά είναι special, δεν μπορεί να τα πλησιάσει ο πάσα ένας! Γι’ αυτό φαίνεται θέλουν να φέρουν, σαν αντιστάθμισμα, «φρουτάκια» για όλους, για το Λαό.
Θυμάμαι πριν χρόνια, ένα διάστημα μεγάλο, ο τόπος ήταν γεμάτος με τέτοια «φρουτάκια» . Ήταν όμορφα «φρουτάκια», δεν σαπίζανε ούτε βρομούσανε , όπως αυτά που μένουν στα μανάβικα. Αυτά μένανε ανέπαφα, γυαλιστερά, μονάχα όσοι τα κοντεύανε, οι περσότεροι μετά, βρομούσε το χνότο τους απ’ τη πείνα, γιατί αυτά τα «φρουτάκια» όταν τα κόντευες θέλανε να τα ταΐσεις με μπόλικες (τότε) δραχμούλες. Έτσι οι περσότεροι που τα πλησιάζανε, τα πλησιάζανε ντυμένοι κι όταν φεύγανε, ήταν τις πιο πολλές φορές ξεβράκωτοι !
Πόσα και [πόσα σπιτικά δεν διαλυθήκανε τότες ! Πόσοι και πόσοι δε βρεθήκανε τότες ξαφνικά με τις τσέπες τους πανί με πανί ! Αν δε κάνω λάθος, ήταν κι ένα ή δυο που ναι μεν χάσανε ότι είχαν και δεν είχαν αλλά κέρδισαν και από μια καλή θέση στο Παράδεισο, όπου πήγαν οικειοθελώς σαν αγγελούδια..
Τότε τα παιδιά μου (δυο αγόρια) ήταν στην εφηβεία, μια ηλικία που θέλει όλα να τα δοκιμάζει για να αποκτήσει τις δικές του εμπειρίες, οι οποίες όμως μερικές φορές είναι καταστροφικές Δεν θα ξεχάσω τις κουβέντες που είχα κάνει μαζί τους προσπαθώντας να τους εξηγήσω ότι ο τζόγος , παρντόν τα «φρουτάκια» ήθελα να πω, είναι σα τη χειρότερη, τη πιο κολλητική αρρώστια . Έτσι και την αρπάξεις δε τη ξεφορτώνεσαι αν δε φτάσεις στο έσχατο τέλος. Δόξα τω Θεώ τα λόγια μου δεν πήγανε χαμένα. Αλλά τότε ήμουν άλλος. Τώρα που γέρασα φοβάμαι για τα εγγόνια μου, που κι αυτά τώρα είναι στην εφηβεία τους επάνω, καθώς μαθαίνω ότι όπου να’ ναι θα τα ξαναέχουμε αυτά τα καταραμένα «φρουτάκια» πάλι μπρος στις πόρτες μας.
Η κατάσταση που είμαστε όλοι στη χώρα μας, (εκτός απ’ τα «φρούτα πολυτελείας» που προανέφερα,) είναι δραματική. Τα οικονομικά μας δε ακόμα χειρότερα, μιας και προσπαθούμε (μας το επιβάλουν) απ’ το υστέρημά μας να καλύψουμε τις τρύπες που άλλοι μας άνοιξαν.
Γιατί λοιπόν να ανοίξουμε κι άλλες πληγές ; Γιατί πρέπει να μας ξαναφέρουν το τζόγο μέσ’ τα σπίτια μας ; Δεν το καταλαβαίνουν ότι παίζουν με το πιο ευαίσθητο κομμάτι της καρδιάς μας που είναι η ΕΛΠΙΔΑ ; Αυτή η ελπίδα με τη σκέψη «Άντε μπας και σπάσει η ρημάδα η τύχη το ποδάρι της...» θα κάνει πολλούς, πάρα πολλούς , για να μη πω όλους, που έχουν απομείνει πανί με πανί να τρέξουν να δοκιμάσουν τη ρημάδα τη τύχη τους και τότες θα δουν ότι τα «φρουτάκια» δεν είναι σαν τα φρούτα που τα τρως, αυτά σε τρώνε στο άψε σβήσε και σ’ αφήνουν μόνο με την ελπίδα.

Ας περιμένουν τότε οι άρχοντές μας να μπει παράς στα κρατικά ταμεία.
Όταν ο κόσμος δεν έχει παράδες, που θα τους έχουν φάει τα ¨φρουτάκια»
με τι θα βγουν να ψωνίσουν ; κι όταν η αγορά θα αργοπεθαίνει που θα βρεθεί ο περίφημος Φ.Π.Α. για να γεμίσουν τα ταμεία ;

Ηθικό δίδαγμα : Τα φρούτα είναι καλά αλλά όχι και τα «φρουτάκια». Αυτά ας μένουν μακριά μας .-


Θ.Σ.Μ.- Αθήνα.-13/04/2011
theodore.messinezis@gmail.com

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

Ελεύθεροι Στοχασμοί

Με λίγα λόγια...

Πολλές φορές τελευταία προσπαθώ να βρω τι μου ήρθε πράγματι και άρχισα να γράφω διάφορα και ιδίως έμμετρα κομμάτια. Ήταν όμως μια διέξοδος για μένα, τώρα που έχω αποσυρθεί από όποιες άλλες ασχολίες είχα επί πενηνταπέντε και πλέον χρόνια. Αναμφισβήτητα είναι πολύ δύσκολο ξάφνου να ξυπνάς το πρωί και να διαπιστώνεις ότι δεν έχεις τι να κάνεις για να απασχοληθείς. Οι Ιταλοί λένε: «Il piu difficile lavoro e il lavoro di far niente» ήτοι Ελληνικά: «Η πιο δύσκολη δουλειά είναι η δουλειά του να μην κάνεις τίποτα» και πράγματι έτσι είναι και επειδή το διαπίστωσα -ευτυχώς εγκαίρως- βρήκα στο γράψιμο μια σωτήρια και ευχάριστη λύση χωρίς να στοχεύω ειλικρινά σε τίποτα άλλο.
Το 1942 επί Γερμανικής κατοχής στη Μυτιλήνη, μετά από ένα δραματικό Πάσχα που περάσαμε τότε, έκανα το πρώτο βήμα και έγραψα το «Χριστός ανέστη». Από τότε μέχρι τώρα έχουν περάσει κάπου 68 χρόνια στη διάρκεια των οποίων ελάχιστο χρόνο είχα για να ασχοληθώ με το χόμπι μου αυτό. Τώρα που πέρασαν τα χρόνια, που οι επαγγελματικές υποχρεώσεις έχουν ξεχαστεί και οι οικογενειακές έχουν μειωθεί κατά πολύ, βρήκα τον ελεύθερο χρόνο που χρειαζόμουν. Τι να κάνει ένας γεροσυνταξιούχος για να περάσει το καιρό που του απομένει; Αυτή η τελευταία σκέψη και οι κατάλληλες συνθήκες ήταν που μ’ έκαναν να θυμηθώ το παλιό μου χόμπι, το μόνο από όσα είχα παλιά και το μόνο που μπορώ ακόμα να κάνω.
Βέβαια γράφω πάντα στο ίδιο το παλιό μου στιλ το λυρικό, με μέτρο, ομοιοκαταληξίες κτλ. Γράφοντας ένα ποίημα είναι σα να εξυμνείς το έργο του Θεού. Αυτό που βλέπω και θαυμάζω ή αυτό που σκέφτομαι θέλω να το μετατρέψω σε έμμετρο λόγο και να το παρουσιάσω σε κάποιον που διαβάζοντάς το θα καταλάβει αμέσως τι του λέγω. Όχι τι θα ήθελα να του πω! Το ποίημα δεν χρειάζεται, κατά τη γνώμη μου να είναι ένας γρίφος, ένα αίνιγμα. Η απλότητα στην έκφραση είναι ομορφιά και η ομορφιά είναι αυτή που χαρίζει ευφροσύνη στη ψυχή.
Τώρα εγώ τι έχω γράψει; Ε! εσείς αν τα διαβάσετε θα βγάλετε το δικό σας συμπέρασμα και όσο για το αποτέλεσμα, καλό ή κακό, ωραίο ή άσχημο, εσείς θα το κρίνετε.-
Καλό διάβασμα λοιπόν...

Θ.Σ.Μ.

Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

Τα Φώτα

Τα Φώτα.
------------------
<<Ήρθανε τα Φώτα και οι φωτισμοί................>>
Ναι ! Ήρθανε τα Φώτα και οι φωτισμοί, αλλά νομίζω ότι το «άσμα» δεν σταματά εδώ. Που είναι η συνέχεια; Κανονικά συνεχίζει με το <<......και χαρές μεγάλες και Αγιασμοί.>> Καλά για τους Αγιασμούς, Αλλά που είναι οι χαρές ; Όποιος πει ότι υπάρχουν και «χαρές», σίγουρα κινδυνεύει να χαρακτηριστεί « μαζοχιστής»!

Ο καινούριος Χρόνος, ο φουκαράς, μας μπήκε ηλιόλουστος αρκετά, με σχεδόν γαλανό ουρανό, με μαλακό καιρό χωρίς παγωνιές , χιόνια και πλημμύρες όπως σε άλλες χώρες. Φαίνεται ότι κάπως είδε το «λούκι» που τραβάμε και είπε : « Ας τους μπω κάπως χαμογελαστός, μήπως σκάσει κι αυτουνόνε το χειλάκι λιγάκι». Αλλά δυστυχώς τζάμπα ο κόπος!
Το χειλάκι μας όχι δεν έσκασε αλλά αντιθέτως ζάρωσε και σφαλίστηκε εντελώς, ίσως γιατί φοβήθηκε ότι έτσι και έσκαγε λίγο και άνοιγε, ε, τότες αντί για χαμόγελο θα βγαίνανε απ’ αυτό κάτι λεξούλες, απ’ αυτές που δεν επιτρέπεται να γραφούν σε σχολικά βιβλία! ( Μη με ρωτήσετε να σας τις πω. Εγώ παλιόλογα δεν λέγω.)
Αλλά, μα τω Θεώ, πως να χαμογελάσει κανείς και πως να μη κράξει σαν μαυροκόρακας όταν από το πρώτο φως της πρώτης μέρας του Νέου Χρόνου άρχισαν τα κελαηδίσματα για αυξήσεις ; Η πρώτη είδηση του πρώτου δελτίου της πρώτης μέρας του Χρόνου ήταν ΑΥΞΗΣΕΙΣ ! Άρχισαν με τον Φ.Π.Α. και το πήγανε κρεσέντο χωρίς να αφήσουνε τίποτα παραπονεμένο. Προσπάθησα να δω αν ξεχάσανε κάτι αλλά δεν τα κατάφερα . Πραγματικό τσουνάμι ! και το χειρότερο, Πρωτοχρονιάτικο τσουνάμι !
Γιατί μωρέ δεν αφήσανε να περάσει η πρώτη μέρα του Χρόνου χωρίς φαρμάκωμα ; Γιατί δεν μας αφήσανε έστω αυτή, τη πρώτη μέρα του Χρόνου να τη περάσουμε με όση, έστω και λίγη, χαρά μπορούσαμε να έχουμε και ίσως να λέγαμε « να μωρέ , η καλή η μέρα απ’ την αρχή της φαίνεται!» κι ας μην ήταν άλλο από μια ψευδαίσθηση ; Γιατί μας φαρμάκωσαν τη Πρωτοχρονιά μας ; Μήπως για να χωνέψουμε τι μας περιμένει σκεπτόμενοι ότι « ο κακός ο Χρόνος απ’ την αρχή του φαίνεται :»
Τι να πω : Από ψυχολογία είμαστε σαΐνια !!
Τι θα γινότανε αν μας αφήνανε να χαρούμε τη Πρωτοχρονιά μας και μας τα σερβίριζαν τα μαντάτα δυο τρεις μέρες μετά ; Θα κούτσαινε η καμήλα όπως λένε ; Βέβαια όχι! Το αποτέλεσμα θα ήτανε το ίδιο, αλλά απλώς θα μας έμενε λίγο Πρωτοχρονιάτικο χαμόγελο και μια υπόνοια ότι κάποιος μας σκέφτεται λίγο και μας . Αλλά τι λέγω ;.....................

Φέτος, αύριο, καθώς τα παιδάκια θα ψάλουν «Ήρθανε τα φώτα και οι φωτισμοί και χαρές μεγάλες και οι Αγιασμοί» φοβάμαι ότι στα αφτιά μας η λέξη ¨Αγιασμοί¨ θα ακούγεται σαν « Αλί και τρισαλί».....
(Μακάρι να ήταν ένας απλός εφιάλτης.................).

Θ.Σ.Μεσσηνέζης
Αθήνα.04/01/2011

Χριστούγεννα

Ξημέρωμα . Χτυπάνε οι καμπάνες πάλι
να μας θυμίσουν πως γεννιέται ο Χριστός .
Μια μέρα ξεκινά αληθινά μεγάλη.
Μια Άγια μέρα που τη σέβετ’ ο Λαός .

Ο ερχομός στη γη , αυτός ,του Θείου Βρέφους ,
ας ξανανοίξει νέους δρόμους στις καρδιές ,
δρόμους πρωτόγνωρους , αλλά δρόμους ωραίους ,
κι ας αποδιώξει τα σκοτάδια απ’ τις ψυχές .

Ας διώξει τη κακία , το τυφλό το μίσος ,
το φθόνο , κι όσα μας μαυρίζουν τη ζωή ,
αγάπη ας γεμίσει τις καρδιές μας κι ίσως ,
Παράδεισο να ξανακάνουμε τη Γη .

Γιατί ο δρόμος που τραβάμε τελευταία ,
ως είν’ γεμάτος απ’ αγκάθια και γκρεμούς ,
αλίμονο ! Θε να μας βγάλει κάποια μέρα
σ’ ένα τέλος , που δεν το χωράει ο νους !

Γι’ αυτό ας προσπαθήσουμε . Υπάρχει χρόνος
και ας δεχθούμε τι ορίζει ο Χριστός ,
αν θέλουμε να φύγ’ απ’ τις καρδιές ο πόνος
και να γεμίσουν , οι φτωχές , με Άγιο Φως .

Ας τις ανοίξουμε ! Μ’ αγάπη να γεμίσουν !
Τότε θα νοιώσουμε γαλήνη στη ψυχή .
Τότε για όλους μας , ω ναι , θα ξανανθίσουν
χαρά κι ελπίδα , που γλυκαίνουν τη ζωή .-


Θ.Σ.Μ.- Αθήνα 25/12/2010