Η κρίση στα μυτιληνιά...

Ουλ’ φουνάζειν γι’ αυτήν’ τ’ κρίση
τσι για του κακό μας χάλ’ ,
ξαφνικά έδγιτς π’ μας ήρτει
σα βουλάδα στου τσιφάλ’.

Λες τσι πρώτα ήνταν ούλα
μεσ’ του γέλιου τσι τ’ χαρά .
μα ξιχάσαμι σα π’ λέμι,
«μι τσ’πουρδές ε! Βαφς αυγά».

Όσα είχαμι ε! Φτάναν.
θέλαμι τσι ποιό πουλλά,
αυτουτσίνητα τσι σπίτια.
Αλλά πούνταν τα λιφτά ;

Έδγιτς δα πλαλήξαμ’ ούλ’ μας
στ’ Τράπιζές μας για δανκά,
τσ’ όσου για να ξουφληθούνι....
έχ’ η Θιός μαθές γι’ αυτά.

Βλεπς οι Τράπιζις φουνάζαν
«έλα πάρι όσα θες».
Τσι πουλλοί άμυαλ’ τα πήραν
για να παν διακουπές.

Εμ’ σαν εχς μθαλά πιτνίσα
κι ότ’ συ πούν ισύ πλαλείς,
ε! Του ξέρς π’ θα νέρτ’ η μέρα
που θα χάγς τσι του βρακίς ;

Έτς λοιπόν μι πάρ’ αβέρτα
τα λιφτά κάναν φτιρά
τσι οι Μπάνκις απουμείναν
φουρτουμένεις μι’ χαρτιά.

Κι ούλ’ αυτοί που τα χρουστούνι
απουρούνι : « Έλα δα ! ,
π’ θα μας πάριτι του σπτέλ’ μας!!
Έλα Ξτε τσι Παναγιά!!!»

Έδγιτς πήρι μπρος η κρίση
τσ’ ε! Του πήραμι χαμπάρ,
πως γηνούκαμι χειρότιρ’
απού μλάρια τσι γαδάρ.

Τ’ κρίς για να ξιφουρτουθούμι,
θέλ’ απουμουνή μιγάλ’,
ως να ξιδιαλείν’ του πράμα
τσ’ έρτ’ η νους μας στου τσιφάλ’.

Άμα σμαζιφτούμι μπάριμ,
Κάτι τις μπουρεί νε γίν’.
Γιατ’ αλλιώς έδγιτς π’ τα βλέπου,
θα φουνάξουμι «γκιανγκίν».

Γι αυτά κ’πμάρη’μ που τραβούμι
ούλ’ μας ως τσι του μουρέλ’ μας,
πρέπ να του παραδιχτούμι:

Τα ’θιλι δα του κουλέλ’ μας.

.

Θ. Σ. Μ. (Αρίων)

(Για μετάφραση απευθυνθείτε διά μέσου των σχολίων)