Η θυσία ενός αηδονιού.

Ήτανε   μια φορά ένα αγόρι ντροπαλό

που ερωτεύθηκε τρελά, με όλη τη καρδιά του,

μια κοπελιά τρεισέμορφη, λουλούδι ζηλευτό.

Τη πόθαγε ολημερίς, ως και στα όνειρά του.

                            ---

Ντρεπότανε. Πως να της πει αυτό το <<σ’ αγαπώ>>;

Σε κάθε συναπάντημα ,κοβόταν η λαλιά του.

αμίλητος της πρόσφερε τριαντάφυλλο λευκό,

λουλούδι που φανέρωνε τ’ αγνά αισθήματά του.

                             ---

Αυτή όμως η μορφονιά είχε καρδιά σκληρή,

που θα’ λεγες πως ήτανε φτιαγμένη απ’ αχάτη.

Το άνθος του το πέταξε και τού’πε σοβαρή,

<<Μόν’ κόκκινο τριαντάφυλλο ταιριάζει στην αγάπη>>.

                             ---

<<Που να’βρω  τριαντάφυλλο στο χρώμα που ζητά;>>

Μονολογούσε ο φτωχός μπρος στο παράθυρό του.

Τα δάκρια απ’ τα μάτια του, διαμάντια λαμπερά,

αργά αργά νοτίζανε τ’ όμορφο πρόσωπό του.

                              ---

Το πόνο του τον άκουσε η τριανταφυλλιά,

και το αηδόνι που τρελά το ταίρι του καλούσε,

τον άκουσε κι ο βάτραχος στην ακροποταμιά,

και το φεγγάρι το χλωμό, π’ από ψηλά κοιτούσε.

                              ---

Τ’ αηδόνι το μικρότερο απ’ όλα τα πουλιά,

να βοηθήσει θέλησε τ’ αγόρι το καημένο,

το κόκκινο τριαντάφυλλο γι’ αυτή τη κοπελιά

να του το βρει του άτυχου όπου κι αν είν’ κρυμμένο.

                               ---

Όπου όμως κι αν το έψαξε δεν το’βρε πουθενά.

Κι η  άσπρη τριανταφυλλιά, με άνθη φορτωμένη,

έγειρε  και  ψιθύρισε  στ’ αηδόνι  σιγαλά

<<Να κοκκινίσεις εν’ ανθό . Αυτό μόνο σου μένει.>>

                                --- 

Τ’ αηδόνι δίχως δισταγμό σ’ αυτήν κοντά πετά

και τη καρδούλα του τρυπά με ένα της αγκάθι.

Το αίμα απ’ το στηθάκι του, άλικο ξεπηδά

κι εν’ άσπρο τριαντάφυλλο , ναι, κόκκινο το βάφει.

                                

                                 -- ---

Τα  λούλουδα  πονέσανε σε όλη την αυλή

το φεγγαράκι δάκρυσε με τ’ αηδονιού τη πράξη,

στη ποταμιά  ο βάτραχος έπαψε  να λαλεί

κι η κουκουβάγια λούφαξε κάπου εκεί στο φράχτη.

                                ---

Απ’ το παράθυρο , τ’ άλλο πρωί, ο  νεαρός  κοιτά.

Μέσ’ τ’ άσπρα τριαντάφυλλα το κόκκινο χωρίζει

και η καρδούλα του γοργά αρχίζει να χτυπά .

Το κόβει ,το φιλά γλυκά , τρέχει, της το  χαρίζει.

                                 ---

Αυτή όμως, π’ ατσάλινη και μαύρ’ είχε   καρδιά,

περήφανη κι αδιάφορη , το παίρνει , το πετάει

σε μια του κήπου σκοτεινή κι απόμερη  γωνιά,

χωρίς  καθόλου να νοιαστεί, τ’ αγόρι αν πονάει.

                                  ---

Κι εκείνο,, με έκπληξη   κοιτά την άκαρδη μικρή

Με βήματ’ ακανόνιστα τη  τριανταφυλλιά ζυγώνει,

εκεί όπου ξεψύχησε , τη νύχτα  ένα  πουλί

θυσία  σ’ έρωτα τρελό, ένα φτωχό αηδόνι !

Θ.Σ.Μ.-Αθήνα.-23/11/2009

See : OSCAR WILDE  the nightingale and the rose.-

(Ειδέ: Οσκαρ Γουάϊλντ ¨  Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο)