Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010

Τα τραίνα του χρόνου

Ένα σφύριγμα, μια λάμψη λες και έσκασαν βεγγαλικά και σαν σίφουνας
ξεκινά και χάνεται απ’ το σταθμό το τραίνο που πριν από λίγο είχε φθάσει και ξεφορτώσει τους επιβάτες του. Στο καπνό και στη σκόνη που αφήνει πίσω του με δυσκολία διακρίνεται ο αριθμός του, 2009.

Την ίδια ώρα προβάλει καμαρωτό στο σταθμό το νέο τραίνο που θα πάρει τους επιβάτες που άφησε το προηγούμενο . Το νέο, ολοκαίνουργιο,
φρεσκοβαμμένο, με αριθμό 2010, σταματά για μια στιγμή, γεμίζει με επιβάτες και σαν καλογυμνασμένο άτι ορμά για να διαβεί τα τριακόσια εξήντα πέντε χιλιόμετρα που έχει να διανύσει μέχρι το επόμενο τέρμα όπου οι επιβάτες του θα αλλάξουν και πάλι τραίνο για να πάρουν το επόμενο με αριθμό 2011.
Τα βαγόνια του, άλλα κατάφωτα, άλλα μισοφωτισμένα και άλλα σχεδόν σκοτεινά, γεμάτα με στριμωγμένους επιβάτες, σέρνονται πίσω απ’ τη μηχανή που ακούραστη θα τα φέρει μέχρι το επόμενο τέρμα, χωρίς ενδιάμεσους σταθμούς. Αν στη διάρκεια της διαδρομής κάποιοι επιβάτες
κουραστούν ή βαρεθούν, δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να πηδήσουν απ’ το τραίνο, απ’ την έξοδο κινδύνου και τότε διαγράφονται οριστικά από τις λίστες των επιβατών αυτού αλλά και όλων των επόμενων τραίνων .
Αν ρίξουμε μια ματιά στα γεμάτα βαγόνια θα δούμε ότι τα κατάφωτα είναι γεμάτα με επιβάτες καλοζωισμένους που φαινομενικά απολαμβάνουν τη διαδρομή και τα πολλά και εκλεκτά εδέσματα και γλυκά που είναι παρατεταγμένα μπροστά τους πάνω σε πολυτελώς διακοσμημένα τραπέζια. Έχουν μπρος τους ότι κι αν τραβήξει η καρδούλα τους, αλλά τους λείπει κάτι πολύ βασικό. Τους λείπει το πηγαίο χαμόγελο που είναι το ξεχείλισμα μιας ευτυχισμένης καρδιάς. Αυτοί χαμογελούν κι αστειεύονται, αλλά πίσω απ τα χείλια τους κρύβεται η υποκρισία και η βουλιμία να αποκτήσουν περισσότερα απ’ ότι έχουν και εν ανάγκη ακόμη και να τρέξουν πιο γρήγορα κι απ’ αυτό το τραίνο τους, μπας και ανταμώσουν πρώτοι το επόμενο που το φαντάζονται πλουσιότερο και πολυτελέστερο απ’ αυτό που είναι τώρα μέσα, χωρίς να σκεφτούν ότι μπορεί έτσι να μην το ανταμώσουν και ποτέ.
Αντιθέτως στα μισοφωτισμένα και στα σχεδόν χωρίς φωτισμό βαγόνια, βλέπεις ανθρώπους στριμωγμένους εκεί μέσα να υποφέρουν και να ταλαιπωρούνται απ’ τη πολυκοσμία και τα τραντάγματα του τραίνου και όμως να μη διστάζουν να βοηθήσουν κάποιον συνταξιδιώτη τους που δείχνει να υποφέρει περισσότερο απ’ αυτούς παραβλέποντας τα δικά τους προβλήματα. Μπορεί να ακούσεις και βογκητά ακόμα και κλάμα πεινασμένου παιδιού, αλλά οι θόρυβοι αυτοί χάνονται μέσα στο συνεχή και εκκωφαντικό θόρυβο που κάνει το τραίνο καθώς τρέχει πάνω στις παγωμένες σιδερένιες ράγες του και δε φθάνει μέχρι τα καλοφωτισμένα βαγόνια ενοχλώντας τους επιβάτες τους. Όλα αυτά τα περνούν χωρίς να τους λείπει ένα χαμόγελο καλοσύνης και ελπίδας, ότι ίσως στο επόμενο τραίνο να βρούνε μια καλλίτερη θέση.
Βλέπεις, και το τραίνο και οι επιβάτες του είναι παράξενοι!
Το τραίνο σε μεταφέρει δωρεά στη διαδρομή του των τριακοσίων εξήντα πέντε χιλιομέτρων, αλλά σε πάει όπου και όπως αυτό θέλει. Δεν έχει ούτε ελεγκτές ούτε καμαρότους. Ο κάθε επιβάτης κάνει ότι του κατέβει και είναι απόλυτα υπεύθυνος ο ίδιος για τον εαυτό του. Οι ράγες του τραίνου είναι συνεχείς, χωρίς φανάρια πράσινα και κόκκινα για να κανονίζουν τη κίνησή του, ούτε ενδιάμεσους σταθμούς και σταθμάρχες για να το κανονίζουν που θα διαβεί. Η πορεία του είναι κανονισμένη, είναι, δεν μπορώ να ξέρω από ποιόν, προδιαγεγραμμένη και οι επιβάτες του, που θέλοντας και μη είναι μέσα, δεν έχουν επιλογές στο που θα πάνε, μέχρι να πάρουν το επόμενο τραίνο που θα τους περιμένει στο επόμενο τέρμα και που είναι άγνωστο πως και που θα τους πάει. Απλώς θα μπουν και σ’ αυτό, που έχει τον αριθμό 2011, όπως μπήκανε και σε τούτο και ο Θεός βοηθός! Εκτός και αν πηδήξουν και βγουν απ’ την έξοδο κινδύνου και τέλος.
Γι’ αυτό τι να σκεφτεί κανείς;
Αφού έτσι κι αλλιώς θα μπούμε στο τραίνο . Αφού έτσι κι αλλιώς αυτό θα μας πάει όπως και όπου θέλει, αφού μας περάσει από ηλιόλουστες και ολάνθιστες πεδιάδες αλλά και από κακοτράχαλα ξεροβούνια και από κατασκότεινα τούνελ, που δεν βλέπεις αν στο τέλος τους έχουν ή δεν έχουν φως, ε τότε ας προσπαθήσουμε να απολαύσουμε όσο μπορούμε περισσότερο τη διαδρομή, όποια κι αν είναι αυτή. Ας απολαύσουμε τη θέα απ’ τις ολάνθιστες πεδιάδες, ας κάνουμε λίγη υπομονή στα σκοτεινά τούνελ μια και πάντα κάθε τούνελ κάπου τελειώνει, ας φροντίσουμε να έχουμε όσο μπορούμε καλλίτερες σχέσεις με τους συνταξιδιώτες μας και ας αποφύγουμε με κάθε τρόπο να κοντέψουμε τη πόρτα του τραίνου που γράφει «ΕΞΟΔΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ». Ας μη πηδήξει κανείς απ’ αυτή για να βγει απ’ το τραίνο. Ποιος ξέρει; Στο επόμενο που θα μπούμε ίσως να είναι πιο άνετο, πιο υποφερτό. Ίσως η διαδρομή του να περνά από καλλίτερα και πιο φωτεινά μέρη. Εμείς δυστυχώς δεν μπορούμε ούτε να αλλάξουμε αλλά ούτε και να επηρεάσουμε την πορεία του. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι όλοι μας μ’ όλη μας τη καρδιά να ευχηθούμε σ’ όλη του τη διαδρομή να περνά μέσα από ηλιόλουστες και ολάνθιστες εύφορες πεδιάδες. Αν το ευχηθούμε όλοι μας και το ζητήσουμε ειλικρινά με τη καρδιά μας, ΟΛΑ μπορούν να γίνουν. Ακόμα και τα κατασκότεινα τούνελ μπορεί να γεμίσουνε με ΦΩΣ και ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ.


Θ.Σ.Μ.-Αθήνα.-03/01/2010

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου