Μήθυμνα

Τι κι'αν δεν έχω γεννηθεί στα χώματά σου ;
Τι κι'αν δεν έπαιξα στα καλντερίμια σου παιδί ;
Σ'αγάπησα και λαχταρώ να βρίσκομαι κοντά σου
ως νάρθει η τελευταία μου στιγμή.

Ήταν ηλιοβασίλεμα όταν σε πρωτοείδα,
καθώς ερχόμουν απ'του δρόμου τη στροφή.
Τι ομορφιά, στεφανωμένη μ'ηλιαχτίδα
από τον ήλιο πριν καλά καλά χαθεί !

Κι'όταν περπάτησα τα στενοσάκακά σου
και μ'έλουσε η ευωδιά των σαλκιμιών
και τ'άρωμα απ'τα πολύχρωμα τα νυχτολούλουδά σου,
είπα : Εδώ θ'άπρεπε νάνε τ'αραξοβόλι των Θεών.

Εδώ αντίκρισα την ομορφιά και τη γαληνή
αδερφωμένες σε μια εικόνα αρμονική,
λες κι'οι Θεοί τόθελαν έτσι να γίνει
για να σκλαβώνει των ανθρώπων τη ψυχή.

ΜΗΘΥΜΝΑ, είπανε από τότε τ'όνομά σου,
σαν της μορφοπριγκίπησας που έζησε εκεί.
Και σήμερα, αυτή την ομορφιά σου
θα την εζήλευε α κ ό μ α και Αυτή.-


T.S.M. 24/01/2009