Έκτακτα μέτρα...

Μας λένε πως μας πνίξανε φέτος τα δανικά
και όσα.. απολαύσαμε, θε να μας βγουν ξινά.
Περνούσαμε σαν.. πρίγκιπες μεγαλοαρχοντάδες
κι απ’ τα μπατζάκια καθ’ ενός τρέχανε… οι παράδες!
τρώγαμε και ξοδιάζαμε με μια απλοχεριά,
σκορπούσαμε τ’ ευρώπουλα λες κ’ ήτανε κουκιά .
Οι τράπεζές μας… σπλαχνικά μας δίνανε αβέρτα,
ό,τι κι αν τις ζητούσαμε, χωρίς καμιά κουβέντα .
Η… καλοσύνη τους για μας ήταν ιστορική
κι εκείνες οι κακόμοιρες εμμείνανε… ταπί!
Ποιος στην αλήθεια μπόραγε αυτές να βοηθήσει;
μήπως το κράτος το φτωχό που είχε μπατιρίσει;
Δεν μπόραγε το έρημο με τόσους στη Βουλή
που μάσαγαν αδιάκοπα ως πείναγαν πολύ!

Τώρα το συλλογίζομαι και απορώ με κόπο,
πως μπόραγαν να κυβερνούν τον έρμο τούτο τόπο,
μ’ ένα Δημόσιο… μικρό κι’ όλο τρικλοποδιές,
πού ’χε σ’ έναν υπάλληλο… πέντε διευθυντές !
Ήταν και τα χρυσόψαρα, τα golden boys εκείνα
που ήτανε για κλάματα… ψοφάγαν απ’ τη πείνα!
Κι όλοι αυτοί κοιτούσανε με φθόνο το Λαό
Το… βιός τους που… κατάτρωγε, έτσι χωρίς μυαλό.

Δίκιο λοιπόν το βρήκανε αυτοί πολύ μεγάλο,
καθώς η ζώνη… έσφιξε και δεν έπαιρνε άλλο,
εμείς που τρώγαμε πολύ, ο έρμος ο Λαός,
τη νύφη να πληρώσουμε , μια κι ήρθε ο καιρός!
Στη εφορεία τρέχουμε με… κέφι σαν κοπάδι,
για να μας βγάλει φίλε μου ακόμα και… το λάδι!
Γιατί παραπαχύναμε και είναι βλαβερό!
Τώρα πρέπει να ζήσουμε μονάχα… με νερό!
Κι έτσι στο τέλος θά’μαστε όλοι μας σα μαμούνια,

το κέφι για να κάνουμε του... φίλου μας Almounia!

Θ.Σ.Μ.-Αθήνα.- 19/03/2010