Τι να πούμε τι, τι να τραγουδήσουμε;

Κάποτε, όλο κέφι στις παρέες τραγουδούσαμε, ή ακόμα και μόνοι, περπατώντας στο δρόμο ή και δουλεύοντας , μουρμουρίζαμε ή σιγοσφυρίζαμε κάποιο τραγουδάκι  κι ένα απ' αυτά ήταν και το “ τι να πούμε τι; Τι να τραγουδήσουμε .” Είχαμε κέφι τότες. Και να πεις ότι δεν είχαμε προβλήματα ; Μα για το Θεό ! Που ακούστηκε να υπάρχουν άνθρωποι χωρίς προβλήματα ; Αλλά το κέφι τα σκέπαζε όλα! Και φτώχες περάσαμε , και δύσκολες ώρες περάσαμε, και περιορισμούς αντιμετωπίσαμε, ως και τετράχρονη Γερμανική κατοχή με μαύρη πείνα και διώξεις περάσαμε, ακόμα και κάτι πιο χειρότερο περάσαμε, έναν αδερφοκτόνο εμφύλιο περάσαμε  και όμως ποτέ δεν μας έλειψε το κέφι! Και μη μου πείτε:  “Ναι, αλλά τότε ήσουν νέος, τι άλλο από κέφι μπόραγες νά 'χεις; Ναι . Ήμουν νέος τότες αλλά και οι μεγάλοι, οι πατεράδες μας και οι μάνες μας είχαν κι αυτοί κέφι. Οι νέοι είχαν πιότερο αλλά και πιότερα προβλήματα απ' τους σημερινούς νέους που υποτίθεται  διαθέτουν τόσα μέσα για να μορφωθούν και να εξελιχθούν .Τα χρόνια τότε ήταν δύσκολα και δεν γνώριζες καλά καλά τι θ' ανταμώσεις στη ζωή , ούτε είχες τα τόσα μέσα για να προετοιμαστείς να την αντιμετωπίσεις. Επί κατοχής, τι σχέδια ή όνειρα να κάνεις για το αύριο, ναι για το  α ύ ρ ι ο !,  αφού δε γνώριζες αν αύριο θα είχες κάτι  να φας ή θα πέθαινες απ' τη πείνα, ή θα ήσουν στημένος σε κανένα τοίχο στα έξι μέτρα απ' το εκτελεστικ;. Και όμως η Ελληνική καρδιά δε γονάτιζε ! Μπορεί τα γόνατα να λυγίζανε απ' την αδυναμία, μπορεί το κορμί να ζάρωνε απ' το φόβο , η ψυχή όμως έμενε ολόρθη γιατί μέσα της κυριαρχούσε το υπέροχο και ζωογόνο όνειρο της Λευτεριάς ! Αυτό το όνειρο μας κράταγε όλους, μικρούς μεγάλους, ζωντανούς και  κεφάτους . Αυτό το όνειρο καλλιεργούσε και τροφοδοτούσε και γιγάντωνε μέσα στις ψυχές μας την ελπίδα ότι μια μέρα  “ το κακό θα περάσει” κι ότι θα ξανάρχονταν οι καλές μέρες κι η γαλήνη. Αυτή την ΕΛΠΙΔΑ που είναι το θεμέλιο της ζωής , του κεφιού, της δημιουργίας. !

Σήμερα όμως δυστυχώς , βλέπω ότι η ΕΛΠΙΔΑ μας έφυγε . Δεν έφυγε από μόνη της, δεν ήταν πουλί να πετάξει και να φύγει . Μας τη διώξανε ! Ναι μας τη σκοτώσανε ! Και μας κάνανε να διαβαίνουμε προς το μέλλον σα τους τυφλούς χωρίς το ραβδί τους σ' έναν άγνωστο κακοτράχαλο δρόμο! Περιμένουμε ν' ακούσουμε κάτι που να μας δώσει κομμάτι κουράγιο. που να φωτίσει λιγάκι το μέλλον , αν όχι το δικό μας , τουλάχιστον το μέλλον των παιδιών μας. Αλλά που! ;Το μόνο που ακούμε είναι το τι θα μας “κόψουν” ! Κόψε μισθούς , κόψε συντάξεις , κόψε επιδόματα , κόψε δώρα . Άντε να δούμε τι άλλο θα κατεβάσει η γκλάβα τους να μας κόψουν. Και πάνω απ' όλα μας φοβερίζουνε ότι αν δε μας τα κόψουν δε θα ξελασπώσουμε ποτές . Έχουμε δε κι αυτά τα λαλίστατα πουλάκια των καναλιών και του ραδιοφώνου, που απ' τα χαράματα ως τα μεσάνυχτα κάθε μέρα μας πρήζουν τ 'αφτιά και το συκώτι με τις εξυπνάδες τους και τις αναλύσεις τους και τις δήθεν γνώσεις τους επί παντός επιστητού. Φτάνει πια! Δεν το αντέχουμε άλλο! Άντε κάτω από τέτοιες συνθήκες να έχεις ηρεμία και πολύ περισσότερο, κέφι και μάλιστα για τραγούδι. Τι να πώ; ή μάλλον ,τι να πού με τι ; Το μόνο που νομίζω που μας μένει να πούμε είναι να παρακαλέσουμε το Θεό της Ελλάδας , αν δεν μας έχει βαρεθεί κι Αυτός, να φωτίσει κομμάτι τα μυαλά, τα κεφάλια, των κυβερνητών μας να βρούνε έναν τρόπο να μας βγάλουν απ' τη δύσκολη θέση που εκείνοι μας φέρανε, πριν ,απ' το πολύ κόψε κόψε μας κόψουν και το νήμα της ζωής μας και γλιτώσουμε μια και καλή.

                                                                       Θ.Σ.Μ.-Μήθυμνα.-20/10/2012